W 2020 roku Muzeum Archidiecezjalne Sztuki Religijnej w Lublinie otrzymało dofinansowanie na cele modernizacji oświetlenia ekspozycji oraz instalację sprzętu multimedialnego i nagłośnieniowego. Dzięki tej inwestycji muzealna kolekcja została wydobyta z cienia. Zarówno w przenośni jak i dosłownie. Znajdujące się w Wieży Trynitarskiej zabytki zostały zaopatrzone w nowe tabliczki informacyjne i z pietyzmem przejrzane pod kątem potrzeb konserwatorskich. Ekspozycja rzeźby sakralnej została uzupełniona o kolejne eksponaty, które wcześniej znajdowały się w Muzeum 200-lecia Diecezji Lubelskiej oraz w Muzeum Starodruków. Realizacja projektu modernizacji oświetlenia była okazją do odświeżenia ekspozycji stałej wewnątrz wieży, oraz próbą odszukania pierwotnej myśli ks. Andrzeja Pikulskiego, twórcy poprzedniej aranżacji. Zwiedzających Wieżę Trynitarską zapraszamy do zapoznania się z tablicami informacyjnymi, które znajdują się na kolejnych kondygnacjach. Każda poświęcona jest nieco innym zagadnieniom. I kondygnacja to Biała Sala, nazwana tak ze względu na otynkowane ściany pomiesz- czenia przykrytego belkowym stropem. To pomieszczenie, gdzie organizowane są wystawy czasowe. Na drugiej II kondygnacji, w korytarzu obiegającym skarbiec znajdziemy dwie ścieżki edukacyjne. Po stronie zewnętrznej powieszona została wystawa fotografii Ireneusza Marciszuka pt. „Lublin – sen Leszka Czarnego”, odnosząca się do legendarnych początków Lublina zinterpretowanych przez artystę i utrwalonych w źródłach pisanych oraz lubelskich dziełach sztuki i architektury. Podkreśla ona kulturotwóczą rolę legendy o Leszku Czarnym. Na ścianach skarbca zaprezentowana jest historia i ikonografia Wieży Trynitarskiej.
Wyżej powinno być już tylko niebo, ale jak to w życiu, zmęczony człowiek potrzebuje odpoczynku. Dlatego wejście w przestrzeń rozciągającą się nad Lublinem poprzedza kawiarnia z galerią.
Wieża Trynitarska jest nieco bajkową przestrzenią, przypominającą stare, zakurzone strychy kościelne, które posiadają pełen zagadek klimat. Charakter ekspozycji nie jest ściśle naukowy, co wynika z faktu, że od czasu, gdy dyrektorem Muzeum przestał być ks. Andrzej Pikulski, jego charakter został zmieniony z placówki naukowej na konserwatorską. Jako jedno z nielicznych prywatnych muzeów, nie otrzymujące państwowych subwencji nie miało możliwości sprostać wyzwaniom finansowym niekomercyjnej instytucji. Jego profil jest także efektem wielu wieków trudnej historii obszaru Archidiecezji Lubelskiej. Muzeum
W 2020 roku Muzeum Archidiecezjalne Sztuki Religijnej w Lublinie otrzymało dofinansowanie na cele modernizacji oświetlenia ekspozycji oraz instalację sprzętu multimedialnego i nagłośnieniowego. Dzięki tej inwestycji muzealna kolekcja została wydobyta z cienia. Zarówno w przenośni jak i dosłownie. Znajdujące się w Wieży Trynitarskiej zabytki zostały zaopatrzone w nowe tabliczki informacyjne i z pietyzmem przejrzane pod kątem potrzeb konserwatorskich. Ekspozycja rzeźby sakralnej została uzupełniona o kolejne eksponaty, które wcześniej znajdowały się w Muzeum 200-lecia Diecezji Lubelskiej oraz w Muzeum Starodruków.
Wewnątrz skarbca rozpoczyna się ekspozycja rzeźby sakralnej, która wypełnia całą przestrzeń w Wieży, aż do przedostatniej kondygnacji. Zostały one przekazane w ubiegłych latach przez parafie całej Archidiecezji Lubelskiej do Muzeum spełniającego rolę lamusa, do którego trafiały przedmioty usunięte z wyposażenia kościołów, posiadające wartość artystyczną, historyczną lub naukową.
Realizacja projektu modernizacji oświetlenia była okazją do odświeżenia ekspozycji stałej wewnątrz wieży, oraz próbą odszukania pierwotnej myśli ks. Andrzeja Pikulskiego, twórcy poprzedniej aranżacji. Zwiedzających Wieżę Trynitarską zapraszamy do zapoznania się z tablicami informacyjnymi, które znajdują się na kolejnych kondygnacjach. Każda poświęcona jest nieco innym zagadnieniom.
I kondygnacja to Biała Sala, nazwana tak ze względu na otynkowane ściany pomieszczenia przykrytego belkowym stropem. To pomieszczenie, gdzie organizowane są wystawy czasowe. Na drugiej II kondygnacji, w korytarzu obiegającym skarbiec znajdzie-
my dwie ścieżki edukacyjne. Po stronie zewnętrznej powieszona została wystawa fotografii Ireneusza Marciszuka pt. „Lublin – sen Leszka Czarnego”, odnosząca się do legendarnych początków Lublina zinterpretowanych przez artystę i utrwalonych w źródłach pisanych oraz lubelskich dziełach sztuki i architektury. Podkreśla ona kulturotwóczą rolę legendy o Leszku Czarnym. Na ścianach skarbca zaprezentowana jest historia i ikonografia Wieży Trynitarskiej.
Zbiór czeka na opracowanie przez historyków sztuki, a obecne działania muzeum skierowane są na stworzenie warunków do takiej pracy. III kondygnacja kieruje naszą uwagę na nieistniejącą od XIX wieku farę św. Michała Archanioła, ufundowaną – jak głosi legenda – przez Leszka Czarnego, jako votum wdzięczności za pokonanie Jaćwingów. Na tej kondygnacji znajduje się makieta prezentująca wyobrażony na podstawie opisów i ikonografii wygląd fary pw. św. Michała z zaznaczonymi różnymi kolorami etapami jej rozbudowy.
IV kondygnacja to piętro głosów (dźwięków), zgromadzono tu instrumenty jeszcze niedawno używane w kościelnej liturgii. Pełniły w niej bardzo ważną rolę, gdyż wyrażały – ale zapewne też rozładowywały – emocje duszpasterzy i wiernych. To znowu miejsce, które odnosi się do wszechobecnej symboliki religijnej. Donośne lub delikatne dźwięki mogą wznosić się niczym modlitwy z tej kondygnacji w przestrzeń więźby która wypełnia wysoki korpus wieży-dzwonnicy.
V kondygnacja to rodzaj antresoli przy której eksponowane są rzeźby Chrystusa Zmartwychwstałego.
jest jak feniks odradzający się z popiołów. Pozwólmy mu zachwycić nas swoim kolejnym odrodzeniem. A tych z Państwa, którzy mogą służyć swoją wiedzą, pasją, czasem i zainteresowania zapraszamy do współpracy przy inwentaryzacji i naukowym opracowaniu zbiorów.
IV kondygnacja to piętro głosów (dźwięków), zgromadzono tu instrumenty jeszcze niedawno używane w kościelnej liturgii. Pełniły w niej bardzo ważną rolę, gdyż wyrażały – ale zapewne też rozładowywały emocje duszpasterzy i wiernych. To znowu miejsce, które odnosi się do wszechobecnej symboliki religijnej. Donośne lub delikatne dźwięki mogą wznosić się niczym modlitwy z tej kondygnacji w przestrzeń więźby która wypełnia wysoki korpus wieży-dzwonnicy.
V kondygnacja to rodzaj antresoli przy której eksponowane są rzeźby Chrystusa Zmartwychwstałego.
Wyżej powinno być już tylko niebo, ale jak to w życiu, zmęczony człowiek potrzebuje odpoczynku. Dlatego wejście w przestrzeń rozciągającą się nad Lublinem poprzedza kawiarnia z galerią.
Wieża Trynitarska jest nieco bajkową przestrzenią, przypominającą stare, zakurzone strychy kościelne, które posiadają pełen zagadek klimat. Charakter ekspozycji nie jest ściśle naukowy, co wynika z faktu, że od czasu, gdy dyrektorem Muzeum przestał być ks. Andrzej Pikulski, jego charakter został zmieniony z placówki naukowej na konserwatorską. Jako jedno z nielicznych prywatnych muzeów, nie otrzymujące państwowych subwencji nie miało możliwości sprostać wyzwaniom finansowym niekomercyjnej instytucji. Jego profil jest także efektem wielu wieków trudnej historii obszaru Archidiecezji Lubelskiej. Muzeum jest jak feniks odradzający się z popiołów. Pozwólmy mu zachwycić nas swoim kolejnym odrodzeniem. A tych z Państwa, którzy mogą służyć swoją wiedzą, pasją, czasem i zainteresowania zapraszamy do współpracy przy inwentaryzacji i naukowym opracowaniu zbiorów.
